Πλαίσιο: Είμαι μια γυναίκα 31 ετών πρόσφατα από μια σχέση 7 ετών που τελείωσα. Ήταν ακατάστατο και επώδυνο αλλά έπρεπε να συμβεί.
Δεν είχα σκοπό να γνωρίσω κάποιον τόσο σύντομα μετά, αλλά έριξα μια ματιά στο OkCupid απλώς για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι υπήρχαν άλλοι άνθρωποι και γνώρισα κάποιον. Είχαμε θαυμάσια χημεία αμέσως και βγήκα από την εφαρμογή γιατί ένιωθα ήδη συγκλονισμένος. Ξαφνικά στέλνουμε πολλά μηνύματα και το επόμενο πράγμα ξέρω ότι θα βγούμε ραντεβού, θα κοιμηθούμε και θα σχεδιάσουμε πράγματα. Μου φαινόταν το ίδιο με τον ίδιο, όπως κι εγώ, και και οι δύο κάναμε υπερβολικές επενδύσεις εκ των προτέρων, αλλά ήμουν χαρούμενος που απλά είδα πού πήγαν τα πράγματα. Ξαφνικά άρχισε να αισθάνεται λίγο παρασυρμένος και άρχισε να τραβάει πίσω. Φρέσκος από ένα χωρισμό ο ίδιος, είπε ότι δεν ήταν έτοιμος για σχέση. Δεν ήθελε να το τελειώσει, αλλά δεν ήθελε να το αποκαλέσει αποκλειστικό ή να κοιμηθεί ακόμα μαζί. Υποστήριξε ότι δεν ήταν ποτέ ερωτευμένος, αλλά δημιουργεί προσκολλήσεις αργά και θα ήθελε να δοκιμάσει.
Πήρα λίγο χώρο γιατί με έκανε να νιώθω εντελώς σύγχυση, ανασφάλεια και αμηχανία. Δεν ζητούσα απαραίτητα τίποτα από αυτόν, αλλά ο τρόπος που ξεκίνησε ήταν υπονομευμένος από αμφιβολίες και υπερεπαγρύπνηση εκ μέρους μου. Έτσι, δεν μιλήσαμε για 5 ημέρες και τον άφησα να απλώσει το χέρι. Είπε ότι ήθελε να με ξαναδεί και έχουμε κάνει παρέα δύο φορές από κοντά αυτή την εβδομάδα για πραγματικά υπέροχα ραντεβού. Κολύμπι σε ένα ποτάμι, δείπνο, acroyoga (που είναι μια πολύ οικεία δραστηριότητα) και έχουμε παίξει επίσης μαζί. Όμως, ενώ ήμασταν σωματικά κοντά στο παρελθόν, ήταν μόνο αγκαλιές. Δεν του στέλνω μηνύματα κατά τη διάρκεια της ημέρας και του έχω δώσει πολύ χώρο. Συνεχίζει να μυεί, αλλά εγώ αγωνίζομαι να μην αισθάνομαι σύγχυση και άγχος.
Νιώθω ότι η αργή κίνηση έχει νόημα όταν και οι δύο θεραπεύουμε. Προσπαθώ να εμπιστευτώ ότι ακόμα του αρέσω και με έλκει, και για να είμαι ειλικρινής δεν μου αρέσει να βγαίνω με κανέναν άλλο αυτή τη στιγμή. Το σχέδιό μου είναι απλώς να προσπαθήσω να ακολουθήσω τη ροή, γνωρίζοντας ότι οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί να φύγει ανά πάσα στιγμή. Δεν έχω συνηθίσει να πηγαίνω αργά ή να μην έχω ετικέτες, οπότε αυτό ήταν δύσκολο. Υποθέτω ότι απλώς ψάχνω για κάποιο εξωτερικό προβληματισμό γιατί δεν έχω βγει ποτέ τεχνικά. Πώς πρέπει να μοιάζει το να πηγαίνεις αργά; Πώς χειρίζεστε το άγχος σας όταν ένας σύντροφος είναι λίγο αποφυγός προσκολλημένος;