Επιτρέψτε μου να προλογίσω λέγοντας ότι είμαι όλοι για θεραπεία, θεραπευτές, ψυχολόγους, ψυχιάτρους κ.λπ. Πιστεύω στη θεραπεία. Πιστεύω στην ψυχική ασθένεια. Και πιστεύω στη λήψη βοήθειας όταν χρειάζεται.
Έχω αναφερθεί εδώ στο παρελθόν σχετικά με τη σχέση με έναν νέο τύπο άντρα «αποσυνηθισμένο» και ένα από τα πράγματα που τον κάνουν διαφορετικό είναι ότι βρίσκεται σε θεραπεία. Εργάζεται συνεχώς για να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Και σίγουρα φαίνεται στις αλληλεπιδράσεις και τις συζητήσεις μας, με καλό και θετικό τρόπο (ως επί το πλείστον). Ωστόσο, ένιωσα μια μικρή αίσθηση ανησυχίας όταν πρόσφατα ανακάλυψα ότι ήταν σε θεραπεία για σχεδόν 7 χρόνια, 2 φορές την εβδομάδα.
Είχα αυτή τη συζήτηση με τον ενήλικο γιο μου, ότι η θεραπεία είναι μια εξαιρετική οδός για αυτοφροντίδα και θεραπεία, και μερικές φορές τα φάρμακα είναι απαραίτητα για ορισμένους τύπους άγχους και κατάθλιψης, κ.λπ. Όμως, στην καρδιά μου, πάντα ένιωθα ότι η «ψυχική» θεραπεία ήταν η ίδια με τη «φυσική» θεραπεία… που σημαίνει ότι θα πάτε μέχρι να μάθετε τα εργαλεία (ή τις ασκήσεις) και στη συνέχεια μπορεί περιστασιακά να χρειαστείτε μια δόση συντήρησης, αλλά όχι 2 φορές την εβδομάδα για το υπόλοιπο ΖΩΗ?
Θα μπορούσα να είμαι πολύ μακριά από τη βάση εδώ, γι' αυτό μην με φωνάζετε! Γνωρίζω και αποδέχομαι την ανάγκη του να δουλέψει με τον εαυτό του, και του συγχαίρω που το έκανε, καθώς όλοι γνωρίζουμε άντρες που το χρειάζονται αλλά αρνούνται τη βοήθεια. Θέλω απλώς να μάθω τι νιώθετε ειλικρινά εσείς οι θεές αυτής της ομάδας για αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Μου αρέσει ο τύπος, αγαπώ πιθανότατα, αλλά κάτι με κρατάει πίσω, και νομίζω ότι είναι επειδή δεν νιώθω ότι έχει τον έλεγχο του συναισθήματα ή/και ίσως χρειάζεται απλώς ένα αιχμάλωτο κοινό για να ακούει συνεχώς τις βαθύτερες σκέψεις του (θα μπορούσε κυριολεκτικά να ξεγελάσει τείχος).
Απλώς αναρωτιέμαι αν έχει την ικανότητα να είναι χαρούμενος, γιατί παρόλο που ισχυρίζεται ότι είναι ευτυχισμένος, δακρύζει και κλαίει συχνά. (Καμία ντροπή σε αυτό το παιχνίδι, μου αρέσει, αλλά φαίνεται υπερβολικό). Και, ξαναδιαβάζοντας τις παραπάνω ερωτήσεις μου, αναρωτιέμαι επίσης αν είμαι ανοιχτόμυαλος, προσεκτικός και στοργικός ώστε να δεχτώ έναν σύντροφο που χρειάζεται θεραπεία 2 φορές την εβδομάδα. Αλλά είναι 2023, ίσως είναι απλώς ένα σημάδι των καιρών και ίσως βγάζω πάρα πολλά από όλα αυτά και θα πρέπει να είμαι χαρούμενος που θέλει να γίνει καλύτερος. Βοήθεια, εδώ και 5 μήνες, αλλά είναι αρκετά σοβαρός και δεν θέλω να τον πληγώσω, αλλά αναρωτιέμαι αν θα σταματήσει ποτέ να μιλάει τόσο βαθιά για κάθε μικρό πράγμα κάθε μέρα.