Laat ik beginnen met te zeggen dat ik helemaal voor therapie ben, voor therapeuten, psychologen, psychiaters, enz. Ik geloof in behandeling. Ik geloof in psychische aandoeningen. En ik geloof in het krijgen van hulp wanneer dat nodig is.
Ik heb het hier al eerder gehad over het daten met een nieuw ‘buitengewoon’ type man, en een van de dingen die hem anders maken, is dat hij in therapie is. Hij werkt er voortdurend aan om een beter mens te worden. En dat blijkt zeker uit onze interacties en discussies, op een goede en positieve manier (voor het grootste deel). Ik voelde echter een lichte ongerustheid toen ik er onlangs achter kwam dat hij al bijna 7 jaar in therapie is, 2x per week.
Ik heb dit gesprek gehad met mijn volwassen zoon, dat therapie een geweldige manier is voor zelfzorg en genezing, en dat soms medicijnen nodig zijn voor bepaalde vormen van angst en depressie, enz. Maar diep in mijn hart heb ik altijd het gevoel gehad dat ‘mentale’ therapie hetzelfde was als ‘fysieke’ therapie… wat betekent dat je gaat totdat je leer de hulpmiddelen (of oefeningen) en dan heb je af en toe een onderhoudsdosis nodig, maar niet 2x per week gedurende de rest van je leven leven?
Het kan zijn dat ik er ver naast zit, dus schreeuw alsjeblieft niet tegen me! Ik ben me bewust van en accepteer zijn behoefte om aan zichzelf te werken, en ik wil hem daarvoor een groot compliment geven, aangezien we allemaal mannen kennen die het nodig hebben, maar hulp weigeren. Ik wil gewoon weten wat jullie, godinnen in deze groep, eerlijk denken over wat ik hierboven heb beschreven. Ik hou van hem, waarschijnlijk van hem, maar iets houdt me tegen, en ik denk dat het komt omdat ik niet het gevoel heb dat hij de controle heeft over zijn gedrag. emoties en/of heeft misschien gewoon een geboeid publiek nodig dat voortdurend naar zijn diepste gedachten luistert (hij kon letterlijk de verf van een kind praten). muur).
Ik vraag me alleen af of hij het vermogen heeft om gelukkig te zijn, want ondanks dat hij beweert gelukkig te zijn, krijgt hij tranen in de ogen en huilt hij vaak. (Het is helemaal geen schande in dat spel, ik vind het geweldig, maar het lijkt overdreven). En als ik mijn bovenstaande vragen opnieuw lees, vraag ik me ook af of ik ruimdenkend, attent en liefdevol genoeg ben om een partner te accepteren die twee keer per week therapie nodig heeft. Maar het is 2023, misschien is het gewoon een teken des tijds en misschien verdien ik er te veel mee en zou ik blij moeten zijn dat hij beter wil worden. Help, het is al vijf maanden geleden, maar hij is behoorlijk serieus en ik wil hem geen pijn doen, maar ik vraag me af of hij ooit zal stoppen met elke dag zo diep over elk klein dingetje te praten.